Garip... İnsan beyni ne kadar düşünebilir, yüreği, teni ne kadar hissedebilir oysa ki... Sanki hissedemiyormuşcasına katlediliyor her 'his'li an. Duyarsız; tene karşı, ekmeğe karşı, kelimeye karşı... Romantizm kokan bir yazı değil bu. Sadece telef edilmiş duyarlılığa yazılmış öylesine bir yazı...
Ayşe'nin sazlıklardan havalanan ördek sesini düşüneceğine elalem, bardan çıkınca nereye gittiğini düşünüyor mesela. Ayşe'nin bardan çıkınca gidip gitmediği meçhul yerdeki olağan meçhul de, yine vajinalaşmış beyniyle düşünüyor onu. Ata sporu şeklinde bakıp, zavallılaştırıyor. Zavallılaşan binbir hazdan, hal ve hareketten biri oluyor haliyle. Don Juan bin üç kadınına dahi çok daha kokusunu düşünerek yaklaşmıştır.
Hal böyle olunca, insan sorgulamaya korkar oluyor en basit şeyleri bile. Kendi içine dönüyor, zorluyor duyarsızlaşmak için. Duyarlılığı tarif ederken bile, aşktan, romantizmden bahsediyor sanılacak korkusu taşıyor mesela. O kadar yabancılaşılmış çünkü... O kadar eğreti çünkü, 'duyarlılık' kelimesi yeni yetme hovarda ruhlarımıza. Habersiz örneğin duyarlı bir hovarda olan Don Juan'dan...
Sonra da vay efendim kendine yabancılaşma, tanıyamama hissiyatları... Hakkında sığ kaldığın onca insandan sonra, yakın çevrene de sığlaşma halleri...
E güzel kardeşim, mesela sen, bıraksana kim kimin sularında yüzerse yüzsün, sen önce kendi denizini doldursana. Ölüceksin mesela lan bi gün. Tamam bunu her an düşün, sonra da toprak tanelerini inceleyerek ne ulu bir hayat yaşadığını hisset falan diye söylemiyorum, ama çok s.kko bir an bile aslında biraz haz içeriyor. Anket olarak sorulsa, kim keyiften, zevkten hoşlanmadığını söyler ki örneğin? Onun gibi düşün. Yatağının altındaki öcü değil duyarlılık... Öyle aşırı hassas, bayık bi duygu da değil inan. Üstelik duyarlılığına hükmedebildiğin zaman, sıkıntını da rar'lanmış bi şekilde yaşayabilceğini biliyor muydun? Duyarlı olmayı yapabildiğin zaman bilinçli duyarsız da olabiliyorsun çünkü. İnan, ondan keyiflisi de yok...
